Adresy (np. www.google.com) są tak naprawdę skrótami ciągów liczb typu 209.85.129.147 (cztery oktawy w wersji IPv4). Mamy tu do czynienia z klasyczną sytuacją klient – serwer: jedna strona udostępnia, druga pobiera dane.

W takiej sytuacji zarówno docelowy serwis, jak i maszyny pośredniczące w przesyłaniu danych „widzą”, że pomiędzy dwoma adresami IP zostało nawiązane połączenie i mają do nich dostęp.

Nieco inaczej sytuacja przedstawia się w przypadku sieci p2p. Tu każdy zarówno pobiera, jak i udostępnia dane. Cała operacja nadal odbywa się w publicznej przestrzeni sieci – o ile pliki nie zostaną zaszyfrowane, dostawca internetu jest w stanie określić, kto co ściąga.

Freenet to zaawansowana odmiana sieci p2p. Podobnie jak w przypadku popularnych narzędzi do dzielenia się plikami, każdy użytkownik ma na swoim komputerze część danych i je udostępnia pozostałym. W zwykłych protokołach ma się jednak pełną kontrolę na tym, jakie dane się udostępnia. We Freenecie jest inaczej. Przekazujemy część przestrzeni dyskowej i łączymy się bezpośrednio z kilkoma komputerami, od których kopiujemy dane, jakie będziemy udostępniać. Często pobierane materiały są umieszczane na większej ilości węzłów.

Wszystkie dane są silnie zaszyfrowane i podzielone na fragmenty. Użytkownicy przechowują jedynie części poszczególnych plików i są bezpośrednio połączeni z niewielką liczbą innych węzłów. Jeżeli chcemy pobrać jakiś plik, wysyłamy do sąsiadujących komputerów jego opis. Jeśli dana maszyna go ma, to przekazuje go zamawiającemu. Jeśli go nie ma, to wysyła żądanie dalej. Każdy węzeł ma jedynie informacje od węzła bezpośrednio z nim powiązanego, tak więc nie da się ustalić, do kogo mają one ostatecznie trafić.

 

 

Uproszczona topologia sieci Freenet